Manisch depressief of drager van licht?

Mijn vader werd rond de leeftijd van 35 – 40 jaar gediagnosticeerd als manisch depressief. Dat leidde tot zijn verdere leven volgestopt worden met medicijnen, tot aan een medicijnvergiftiging met ernstige psychose aan toe, verschillende perioden in zijn leven met veel opnames op psychiatrische afdelingen, proefkonijn zijn (niemand wist hoe ze hem goed konden begeleiden) en bijvoorbeeld shock therapie.

Hij werd door niemand gezien, begrepen of herkend in wie hij was en hoe kon dat ook, want mijn vader kon zichzelf ook niet begrijpen. Dat leidde tot een leven met veel worstelingen, onbegrip, oordelen en eenzaamheid. 

Hij paste niet in de wereld zoals deze toen was.
Maar niemand begreep dat hij een pionier was en vernieuwing en licht kwam brengen.

Al toen ik tiener en jongvolwassene was probeerde hij mij uit te leggen dat liefde de essentie is van alles. Ik dacht met het bewustzijn dat ik toen had “Het zal wel” en had echt geen idee wat hij bedoelde.
En hij had niet de mogelijkheden om wat hij diep van binnen wist vorm te geven op aarde. Want ik voelde zijn liefde eigenlijk nooit. Ik miste een vader die er voor me was, me steunde en die dingen voor me deed. 

Ik ben een hele ontwikkeling door gaan maken en toen mijn vader 7 jaar geleden (op 76-jarige leeftijd) overleed, voelde ik vanaf dat moment dat hij alleen nog maar pure liefde was. Alle aardse beperkingen en sluiers waren van hem afgevallen en ik was toen wel in staat om die zuivere liefde te voelen.

Door te groeien in bewustzijn heb ik de afgelopen jaren mijn vader kunnen herkennen als lichtdrager. Steeds dieper daalt het besef in wie hij is en hoe ontzettend veel hij mij heeft gegeven door het leven dat hij heeft geleid. Iets dat ik eerder gewoon niet kon zien.

In het bewustzijn dat ik nu heb, leer ik met terugwerkende kracht elke dag van hem doordat ik van zo dichtbij zijn leven en worstelingen heb mee kunnen maken. Ik kan dat omzetten in iets goeds en positiefs. Dat is zowel voor hem als voor mij heel helend.

Pas een paar dagen geleden hoorde ik dat hij  (toen ik te klein was om dat bewust mee te maken) een periode van 6 weken lang letterlijk via medicijnen in slaap is gehouden omdat ze dachten dat dat zijn ‘toestand’ zou verbeteren!
Dit raakte iets groots in mij. Compassie en liefde voor mijn vader, maar ook verdriet om wat hij mee heeft moeten maken.

Tegelijkertijd veranderde er iets wezenlijks in mij. Eerder droeg ik een gevoel van zwaarte met me mee over lichtdrager zijn in een leven op aarde. Dit is ook logisch door wat er in de geschiedenis in vorige levens allemaal is gebeurd. Dit was de afgelopen jaren al lichter geworden, maar toch was dit horen over de zes weken slaap een moment van grote transformatie. 

In een oogopslag veranderden de laatste resten zwaarte in een groot gevoel van dankbaarheid en vreugde over dat ik nú leef, in deze bijzondere tijd, in het bewustzijn van nu, met alle mogelijkheden.

Ik begrijp wie ik ben en wat ik hier kom brengen. Ik kan wat ik zie, voel, ervaar en weet uitspreken, delen en opschrijven in vrijheid. Dat is veilig en ik sta niet meer alleen. Er zijn duizenden mensen die zich met mij en met elkaar verbinden. Over de hele aarde zijn er zovelen die bewust zijn van ons gemeenschappelijke doel en steeds meer mensen worden wakker.

Ik hoef niet meer bang te zijn om licht te laten zien of mijn waarheid te spreken, maar voel me gesteund door oneindige lichtkracht. En dit is nog maar het begin, de groei die gaat komen is oneindig. Het licht kan door niemand meer worden onderdrukt of ‘in slaap’ gehouden …

Verandering van perspectief doet wonderen.

Welkom in het Aquariustijdperk.

♥ Lea

Is deze audio/meditatie misschien iets voor jou?